ήταν το μύρο πρωτοσκόρπιστο...

Aρχαίο θέατρο στο Αμφιάρειο

Άνοιξε η πόρτα, μοσχοβόλησε και η χαμοκέλλα,
και ήταν το μύρο πρωτοσκόρπιστο
και το είχε βυζασμένο ο μυροπλάστης
από λουλούδια αγνώριστα.
Άνοιξε η πόρτα, μοσχοβόλησε και η χαμοκέλλα.
Κοιμήσου, αγάπη κοσμική. Ω Σίβυλλα, έλα,
απάνου και από την αγάπη,
απάνω και από κάθε κοσμικό...
Ένα όνειρο αλυσόδετο, μα ηρωικό,
παραδέρνει και στέκεται να ξεψυχήσει,
όμως ποτέ του ολότελα δε θ' αποσβύση
στη φυλακή της σάρκας του αρρώστου,
στη νύχτα της ψυχής του κολασμένου.
Δυνάμωσέ μου τ' όνομά μου, Σίβυλλα,
σε ύφανεν εσένα με των οραμάτων
το κλώσμα μια τρισεύγενη ανυφάντρα,
από του μυστηρίου τα ριζόσπηλα έλα,
και πρόβαλε βαθιά μέσ' από τ' άντρα
των αγγελοκρουσμάτων.
Που θα με πας?
Μηδέ στο μέγα ηφαίστειο της Καρδιάς,
μηδέ στον Όλυμπο της Φαντασίας!
Την αλαφρότατην ειδή σου, ω Σίβυλλα,
τη φίλησε το φίλημα το μυστικό
βυζαντινής μιας Οδηγήτριας Παναγίας.
Σε βάθη απόσκεπα κρυφοχαράζει ένα Θαβώρ,
αερολάμπει από χορούς Πνεμάτων η κορφή του,
στις φλέβες σου ρέει ο ο θείος ιχώρ.
Δε βλέπω ο,τι θωρείς, κι ότι γγίζει εσένα,
εμένα δε με γγίζει,
με ό,τι γγίζει εσέ, μ' ανατριχιάζει εμένα.
Αυτιάζομαι κι ακούω πίσω από τον τοίχο,
(τοίχος για σε δεν είναι),
κάτι απ' τον ίσκιο πιό θαμπό και πιό λιγνό απ' τον ήχο,
και πίσω από τον τοίχο φως, και τ' άλλου κόσμου μέρα,
κι άϋλα φτερά αιθερόλαμνα αιστάνομ' εκεί πέρα,
και μου λέει το πρόσωπο σου
πώχει μαγνάδι του έναν ύπνο εκστατικό,
και μου λέει κ' η πεταλούδα του χεριού σου
χαμοπετώντας όταν αργογράφη
τη μαγική πεντάλφα,
σα νάνοιξαν αγνάντια σου όλ' οι τάφοι
όλα τα μυστικά τους να σου εμπιστευτούν...
Κι ακούω το αίμα μου ν' αλλάζη μέσα μου
την πορφυρή του βρύση,
κι ακούω το αίμα μου που γίνεται
θυμίαμα για να σε θυμιατίση!

Κωστής Παλαμάς