Μας αφάνισαν...

Πίσω από λεξούλες,

γλυκιά μου ανεμοζάλη,

σου κρύβω

τοπία, εικόνες,

μουσικές.

Μας αφάνισαν, οι καιροί…

Η μοίρα ψάλλει για τη δόξα...

Δύσκολη νιότη μου ΄δωσες Εσύ.

Η θλίψη στο δρόμο μου ήταν περισσή.

Και τώρα τη φτωχική μου την ψυχή

Πως θα τη φέρω πλούσια σ΄ Εσένα; 

Μακρύ τραγούδι, κολακευτικό

Η μοίρα ψάλλει για τη δόξα.

Θεέ μου είμαι η ανάξια

Φτωχή σου σκλάβα.

Ρόδο δεν θα 'μαι, μηδέ και χορταράκι

Στους κήπους του Πατέρα.

Ριγώ σε κάθε άγανο

Τ' ανόητου την κάθε λέξη.

Άννα Αχμάτοβα-Ροζάριο 

............

Oύτε το τέλειο ρόδο ούτε η δημόσια δάφνη:

Νάρδο και βασιλικός, άνηθο, λεβάντα, μοσκοκάρυδο

και ο αέρας της αυγής που διασκορπίζει τ΄ άρωμά του

να μηνούν στο διαβάτη: αυτός έζησε

                                                                Οράσιο Καστίγιο

*12 χρόνια, μυρίζουν ακόμα τα κρινάκια

ποτίζονται απ' τις ψυχές...

...

μήπως δεν είναι η ζωή
γεμάτη θύμησες...

Πως είναι όταν φεύγεις απ' τα σπλάχνα μιας ανάγνωσης,

την καθυστερούσα, δεν ήθελα να τελειώσει.

Ψυχογράφημα, ναι αυτή ήταν η αίσθηση που είχα απ' τη γραφή της.

Όταν άπλωσα να πάρω το βιβλίο απ' τη βιβλιοθήκη

ομολογώ ότι δεν θυμόμουν τίποτα απ' την πλοκή.

Πλέκει η γυναίκα…

Πως μπορεί να υφαίνει ένα μυαλό με τις λέξεις και 

στο τέλος να χάνεται μέσα σ' αυτές…

Iris Murdoch- Θάλασσα, θάλασσα

Τη βρύση με τα περιστέρια...

αντί-στιξη