Ένα κομματάκι σοκολάτα να καλοπιάσω τη μέρα,
μια γουλιά πάθος, όπως αρμόζει...
Βγήκα, επιβλητικό το κτίριο απέναντι,
δικάζει (?), αθωώνει, καταδικάζει!!!!
Παραδίπλα η Ιστορία της προσφυγιάς
ρημάζει μέχρι να την αφανίσει ο χρόνος...
»Στὸ τρελὸ ἀνεμοσκόρπισμα
δεξιὰ ζερβὰ πάνω καὶ κάτω
στροβιλίζονται σαρίδια. Φτενοὶ θανατεροὶ καπνοὶ
λύνουν τὰ μέλη τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ψυχὲς
βιάζουνται ν᾿ ἀποχωριστοῦν τὸ σῶμα
διψοῦν καὶ δὲ βρίσκουν νερὸ πουθενά·
κολνοῦν ἐδῶ κολνοῦν ἐκεῖ στὴν τύχη
πουλιὰ στὶς ξόβεργες·
σπαράζουν ἀνωφέλευτα
ὅσο ποὺ δὲ σηκώνουν ἄλλο τὰ φτερά τους.
Φυραίνει ὁ τόπος ὁλοένα
χωματένιο σταμνί.» Γ. Σεφέρης
Εθνικό σύστημα Υγείας!
-Γιατί σκοτείνιασε το βλέμμα σου μικρή μου?
-Εδώ συγκεντρωμένος όλος ο πόνος, ΜΑΝΑ ! Δέκα χρόνια ...
Το επόμενο κτήριο, Εθνικό σύστημα Ασφάλειας, ΣΙΩΠΗ...
Μπροστά μου ο Υμηττός, λαμποκοπά ο Ήλιος,
έκανα μεταβολή, στο βάθος ο Αη Γιώργης,
πίσω από το τσιμεντένιο Αίσχος των ιαχών...
Αισθανόμουν το αεράκι στην πλάτη μου,
ενίοτε, καθαρίζει τη βρωμιά τούτης της πόλης