Πονάει το βλέμμα μου

Δάκρυα! 

Υπερέκθεση

ή εκείνη η πληγή 

που δεν λέει 

να κλείσει;

τρυφερό!!!!

σκέφτηκα ταξίδι

αλλά που;

ανάστατος ο κόσμος

παντού…

ίσως τα καλύτερα προς τα μέσα…

Πολυκαιρισμένα ρούχα 

Χάιδεψαν φθορά δέρματος

Γίνατε ένα! 

no comments...

Αυτοψία

Αφρός φεγγαριού στις άκρες του στόματος.

Ο κρόταφος από μνήμης φιλάργυρος

στο φως συγκρατεί γιασεμιού λευκό πέταλο

που ριγεί στις άδηλες εκπνοές του δέρματος.

Στα χείλη λέξεων υπολείμματα, λειψές ανάσες,

αιχμές, καμπύλες ήχων και ζωύφια που πάγωσαν

στη θέα μπροστά της πύλης των νοημάτων.

Ο αέρας τέφρα του νερού. Μετέωρα σταματημένος

σαν από αιφνίδιο αλτ λουφάζω ένας ίσκιος

βαρύς απ' όλα όσα δεν πρόλαβα να φυγαδεύσω.

Κώστα Γ. Παπαγεωργίου - Παιδικό κουρείο

Απρόσκλητοι 

έρχονται

στον ύπνο μου

Στίχοι!

Πρωί· 

τσακίζονται

από

βράχους…

...

«Δω μια φορά ήταν άνθρωπος, κι εκεί 'ταν τόπος».

Δ. Σολωμός - Επιγράμματα

Κύριε ελέησον!!!!!!!

μυσταγωγία 

ή όπως αλλιώς θες ονόμασέ το,

αγάπησε, 

ύμνησε, 

φοβήθηκε…

στιγμές στιγμές

διέξοδο

αναζητά.

...

Aπ' το τίποτα,

ορίζει

ζωή

και μην πεις

πως δεν…

Φιλία

Ποιός ο ορισμός της;

χρόνια ψάχνω να καταλάβω…

κοινωνικές, επαγγελματικές, συμβατικές.

Οι άλλες, της καρδιάς;

για μένα ορίζονται απ' το συναίσθημα,

ή υπάρχει ή δεν, 

θα μου πεις, είσαι απόλυτη, 

ποτέ δεν ήμουν,

είχα πάντα ελαστικά όρια, 

τόσο που με πονάνε…

Μετωπική με τον ήλιο…

_Nα ελαχιστοποιήσετε την έκθεση των ματιών σας

στην οθόνη, το μάτι χρειάζεται άπλα, ανοιχτό ορίζοντα…

Τα άνοιξα διάπλατα… ένα ένα να βλέπει μικρά και μεγαλύτερα νούμερα,

νούμερα, νούμερα…

Μα εγώ στο μυαλό μου είχα βουνοκορφές, χαράδρες, ακρογιάλια…

_Διαστέλλεται η κόρη… 

Μάλιστα, συστολή, διαστολή κόρης ματιού!

_Δώστε της ορίζοντα και ουρανό, δεν πειράζουν οι ρυτίδες του μετώπου…

Μετωπική με τον ήλιο…

Καλημέρα και καλό μας μήνα, κόσμε!

ΑΦΩΝΟ

Θα 'ναι που με το αίμα μου η σιωπή

συνουσιάζεται μες στον αλαλαγμό της

κι αφανίζονται όλα 

στο άλαλο φως της ήττας.

Έκτωρ Κακναβάτος _ Ποιήματα 1943-1987 / ΑΓΡΑ

εωράκαμεν...

«Ο μικρός Έλληνας»

Αν οι μέρες περνάνε στο εξής σχετικά γρήγορα, οι νύχτες, δυστυχώς, δεν έχουν τελειωμό. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και ξυπνάω κάθε ώρα. Πηγαίνω στην τουαλέτα, πράγμα που τα μυθιστορηματικά πρόσωπα δεν κάνουν ποτέ, ούτε κάν οι ήρωες του Δουμά, που τρώνε και πίνουν κατά κόρον. Κατόπιν κοιτάζομαι στον καθρέφτη του νιπτήρα. Παρατηρώ τα μάγουλα μου είναι σκαμμένα κι οι ρυτίδες μου έχουν βαθύνει. Οι χαρακιές που σημαδεύουν το μέτωπό μου μού φέρνουν στον νου ένα πεντάγραμμο χωρίς νότες.

[…]

Δεν με στενοχωρεί πιά ότι έχω μεγάλα αυτιά. Η πείρα μου έμαθε ότι το ωραίο φύλλο δεν δίνει και τόση σημασία σ' αυτό το κουσούρι. Πολύ αμφιβάλλω σήμερα αν άξιζε να γραφτεί ολόκληρο δράμα για τη μύτη του Συρανό. Γιατί λοιπόν μένω τόση ώρα μπροστά στον καθρέφτη; Αν είχα κάτι να πω στον εαυτό μου, δεν θε έπρεπε να το ξέρω; Καθώς δεν καταλαβαίνω γιατί κοιτάζομαι, δυσκολεύομαι να διακόψω αυτή την εξέταση…

Απολαυστικός Βασίλης Αλεξάκης στο «Ο μικρός Έλληνας»

*είναι όμορφο να βυθίζεσαι στις ιστορίες του με τους ήρωες των μυθιστορημάτων

το καλό και το κακό, 

το ηθικό και ανήθικο στον έρωτα,

στη ζωή, η απώλεια πονάει, 

πονάει πολύ...

η κατάκτηση ως αυτοσκοπός…

τάσεις φυγής έχω...

φωνές!!!!!!

Γύρισε κάμπους και βουνά
και πανηγύρια πέρασε
στην αγκαλιά των κοριτσιών..

Κενό!

Που είναι το ποιήμα;

Νατο είπε!

Κι έμεινε εκεί·

Να ακροβατεί

Ποίημα...

στο ποίημα!!!!!

τι και ποιούς;

με τα χρόνια μαθαίνεις.

τι και ποιούς να εμπιστευτείς…

Ήταν Μάρτης, ναι, θυμάμαι!

Ανοίξαμε τη μικρή τηλεόραση 

στο πονεμένο δωμάτιο,

θλιβερή είδηση, η Μελίνα έφυγε…

Θυμάμαι το δάκρυ της Μάνας μου… 

έφυγε στα 73 της, 

την ηλικία που σκαρφάλωσε 

και η ίδια…

έρημος...

λέξεις

Ζεσταίνονται

οι λέξεις.

Αναμασώνται,

περιστρέφονται

στην στοματική 

κοιλότητα.

Αποκτούν βάρος

Ουσίας._

Ανατολές

Μου αρέσει το παιχνίδι με τα σύννεφα,

οι ανατολές που υπόσχονται και αλλάζουν,

αυτές που ελπίζω να έρθουν κι ας λαθεύουν.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, καμιά έκλπηξη

στις διαδικασίες τους, ίδιοι τόσο ίδιοι…

Καθαρό μάτι, ε;

Μες το καταχείμωνο, γυρεύω καλοκαίρι…

Μπήκε Φλεβάρης.

Ξερός και παγωμένος.

Ζύμωσα ψωμάκια.\Έφτιαξα κολοκυθόπιττα.

Θά 'πρεπε να βρίσκομαι σ' ευφορία.

……………………………………………………

Κούρνιασα στο πάπλωμά μου, 

έπιασα τα ποιήματα της Ντίκινσον

«Τον Καλοκαιρινό Ουρανό αν δεις

Ποίηση θα 'ναι

Αν και ποτέ μες στο Βιβλίο δεν θα τη βρεις

Τ' Αληθινά Ποιήματα το σκάνε»

Το σκάω κι εγώ σε πέλαγο ανοιχτό

ν' ακούω τα γλαροπούλια 

κι ας με παγώνει ο Άνεμος.

ταξίδι!!!!!!!

στης ψυχής τα μέρη...

«Μας πέταξε στο περιθώριο η Ιστορία»

χρόνος...

κι αν ένα λουλούδι είχα 

στη θάλασσα θα το σκορπούσα, 

όπως εσύ…

φως!!!!

Πόσο μ' αρέσει το φως έτσι που πέφτει στην οθόνη μου,

μια γλυκιά αντανάκλαση, σαν τη γλύκα των εικόνων…

Νύχτες...

Άνοιξε με προσοχή τη μικρή συσκευασία, 

ήταν σίγουρη, ίδιο το άρωμα, σαν αυτό που 

κρατούσε η ανάμνηση.

 Έσταξε δυο σταγόνες στο διψασμένο σώμα. 

Είχε ξεπλυθεί απ' τους αλλεπάλληλους 

ιδρώτες…

i need you, ε;