«‪Little Girl Blue‬»

Αll from Nina… 

να μου χαμογελάς...

«Ότι γίνεται για καλό είναι», έτσι δεν μου έλεγες;

Kι εγώ τώρα πως να το πάρω;

Aς πω ότι πας να συναντήσεις το Γιωργάκη σου…

Θα φορέσω τ' αθλητικά μου και θα έρθω

εκεί που δίναμε ραντεβού

-αν σωριαστώ στο δρόμο κάποιος θα με μαζέψει-

κάπου θα σε δω να μου χαμογελάς…

...

καλό σου ταξίδι, ψυχή μου...

ήξερε το σώμα, ήξερε...

«Γρήγορος σαν τον πόθο»

Χθες βράδυ πριν πάω για ύπνο είδα αυτό το βίντεο, αλλά και πάλι πως να διώξεις τις άθλιες τηλε-εικόνες…

Ξανάπιασα το βιβλίο που βασανίζω εδώ και μέρες, αν ήμουν καλλίτερα θα το είχα ρουφήξει σε μια μέρα…

«Γρήγορος σαν τον πόθο» της Λάουρα Εσκιβέλ

Η συγραφέας διηγείται την ιστορία των γονιών της.

Αγαπιούνται πολύ, αλλά για κάποιο λόγο χωρίζουν, προσπαθεί να μάθει το λόγο, αφού ο πατέρας της -παλιός τηλεγραφητής στο επάγγελμα-πεθαίνει…

και καταλήγει…

«Οι τηλεγραφητές, οι άνθρωποι αυτοί που έπαιξαν τόσο σπουδαίο ρόλο στην ιστορία των επικοινωνιών, έχουν ξεχαστεί. Καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να θυμάται τον δον Πέδρο, αλλά είναι κρίμα που κανείς δεν σκέφτεται, πριν συνδεθεί με το Διαδίκτυο, πως ο τηλέγραφος ήτανε στην εποχή του το ανάλογο μέσο και πως οι τηλεγραφητές συνεισέφεραν ουσιαστικά ώστε τώρα ν' απολαμβάνουμε την άμεση επικοινωνία. 

Απίθανο, μερικές φορές η ζωή είναι τόσο αχάριστη, αλλά δεν πειράζει, το ενδιαφέρον της διαδικασίας της επικοινωνίας είναι ότι μας επιτρέπει να συνειδητοποιούμε πως τα λόγια που βγαίνουν από το σώμα μας, γραπτά, προφορικά ή με τραγούδια πετούν στο διάστημα φορτισμένα με την ηχώ άλλων φωνών που τα είχαν προφέρει πριν από μας.

Ταξιδεύουν στον αέρα ξεπλυμένα από το σάλιο άλλων πλασμάτων, από τις δονήσεις άλλων αυτιών και τους χτύπους από χιλιάδες συγκινημένες καρδιές. Εισχωρούν στο κέντρο της μνήμης και παραμένουν εκεί μέχρι μια καινούργια επιθυμία να τα ξαναζωντανέψει….»

Έμεινα εκεί για ώρες ξάγρυπνη με τόσες σκέψεις… σαν ν΄άπλωσα το χέρι μου, έπιασα το μάγουλο του πατέρα μου, μέχρι η μυρουδιά του να εισχώρησε στα ρουθούνια μου…

...

μετράω αποδείξεις, λαγέ μου!

έτσι κατάντησε η ζωή μας…

δεν έχει τραγουδάκι, λάλησα…

Παντού και πουθενά...

Η μέρα είναι όμορφη!

Θα κάνω μια υπέρβαση…

θα βγω απ' τα στενά μου όρια…

Άλλωστε για να τα ξεπερνάμε

δεν είναι;

Βγήκα και περπάτησα.

Σαράντησα, εγώ το νεογέννητο,

που βρήκα το βηματισμό μου...

...

Μεγαλώνει το δεντράκι μου!

Όμορφη η αγκαλιά του!

Πόσα θαυμαστικά μικρό μου;

Tις νεραϊδούλες πάντα δίπλα σου,

πολύχρονος ψυχούλα μου!

ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Έλα κοντά, μη στέκεις απ' απόσταση, 

ένα ποίημα θέλω να σου διαβάσω…

...

Εδώ ουρανός παντού κι ολούθε ήλιου αχτίνα,

και κάτι ολόγυρα σαν του Υμηττού το μέλι,

βγαίνουν αμάραντ’ από μάρμαρο τα κρίνα,

λάμπει γεννήτρα ενός Ολύμπου η θεία Πεντέλη.

Στην ομορφιά σκοντάβει σκάφτοντας η αξίνα,

στα σπλάχνα αντί θνητούς θεούς κρατά η Κυβέλη,

μενεξεδένιο αίμα γοργοστάζ’ η Αθήνα

κάθε που τη χτυπάν του Δειλινού τα βέλη.

Της ιερής ελιάς εδώ ναοί και οι κάμποι

ανάμεσα στον όχλο εδώ που αργοσαλεύει

καθώς απάνου σ’ ασπρολούλουδο μια κάμπη,

ο λαός των λειψάνων ζη και βασιλεύει

χιλιόψυχος, το πνεύμα και στο χώμα λάμπει,

το νιώθω, με σκοτάδια μέσα μου παλεύει

Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου

και σμίγ’ η Ανατολή μ’ ένα φιλί τη Δύση,

κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι,

βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του Απείρου

[…]

Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία,

αχάλαστα και αρχή και τέλος των πλασμάτων,

σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,

θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!

Κωστής Παλαμάς

ίσως, κάποτε...

ξαναβρούμε τις ρίζες μας

ή τα φτερά μας...

μας εμπαίζουν και οι καιροί...

Ένα φιδάκι τρύπωσε χθες στα σπλάχνα μου…

τ ε λ ε ι α ! !

έξω απ' τα μέτρα...