«Γρήγορος σαν τον πόθο»

Χθες βράδυ πριν πάω για ύπνο είδα αυτό το βίντεο, αλλά και πάλι πως να διώξεις τις άθλιες τηλε-εικόνες…

Ξανάπιασα το βιβλίο που βασανίζω εδώ και μέρες, αν ήμουν καλλίτερα θα το είχα ρουφήξει σε μια μέρα…

«Γρήγορος σαν τον πόθο» της Λάουρα Εσκιβέλ

Η συγραφέας διηγείται την ιστορία των γονιών της.

Αγαπιούνται πολύ, αλλά για κάποιο λόγο χωρίζουν, προσπαθεί να μάθει το λόγο, αφού ο πατέρας της -παλιός τηλεγραφητής στο επάγγελμα-πεθαίνει…

και καταλήγει…

«Οι τηλεγραφητές, οι άνθρωποι αυτοί που έπαιξαν τόσο σπουδαίο ρόλο στην ιστορία των επικοινωνιών, έχουν ξεχαστεί. Καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να θυμάται τον δον Πέδρο, αλλά είναι κρίμα που κανείς δεν σκέφτεται, πριν συνδεθεί με το Διαδίκτυο, πως ο τηλέγραφος ήτανε στην εποχή του το ανάλογο μέσο και πως οι τηλεγραφητές συνεισέφεραν ουσιαστικά ώστε τώρα ν' απολαμβάνουμε την άμεση επικοινωνία. 

Απίθανο, μερικές φορές η ζωή είναι τόσο αχάριστη, αλλά δεν πειράζει, το ενδιαφέρον της διαδικασίας της επικοινωνίας είναι ότι μας επιτρέπει να συνειδητοποιούμε πως τα λόγια που βγαίνουν από το σώμα μας, γραπτά, προφορικά ή με τραγούδια πετούν στο διάστημα φορτισμένα με την ηχώ άλλων φωνών που τα είχαν προφέρει πριν από μας.

Ταξιδεύουν στον αέρα ξεπλυμένα από το σάλιο άλλων πλασμάτων, από τις δονήσεις άλλων αυτιών και τους χτύπους από χιλιάδες συγκινημένες καρδιές. Εισχωρούν στο κέντρο της μνήμης και παραμένουν εκεί μέχρι μια καινούργια επιθυμία να τα ξαναζωντανέψει….»

Έμεινα εκεί για ώρες ξάγρυπνη με τόσες σκέψεις… σαν ν΄άπλωσα το χέρι μου, έπιασα το μάγουλο του πατέρα μου, μέχρι η μυρουδιά του να εισχώρησε στα ρουθούνια μου…