Πρωϊνό...

Ένα κομματάκι σοκολάτα να καλοπιάσω τη μέρα, 

μια γουλιά πάθος, όπως αρμόζει...

Βγήκα, επιβλητικό το κτίριο απέναντι,

δικάζει (?), αθωώνει, καταδικάζει!!!!

Παραδίπλα η Ιστορία της προσφυγιάς

ρημάζει μέχρι να την αφανίσει ο χρόνος...

»Στὸ τρελὸ ἀνεμοσκόρπισμα
δεξιὰ ζερβὰ πάνω καὶ κάτω
στροβιλίζονται σαρίδια. Φτενοὶ θανατεροὶ καπνοὶ
λύνουν τὰ μέλη τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ψυχὲς
βιάζουνται ν᾿ ἀποχωριστοῦν τὸ σῶμα
διψοῦν καὶ δὲ βρίσκουν νερὸ πουθενά·
κολνοῦν ἐδῶ κολνοῦν ἐκεῖ στὴν τύχη
πουλιὰ στὶς ξόβεργες·
σπαράζουν ἀνωφέλευτα
ὅσο ποὺ δὲ σηκώνουν ἄλλο τὰ φτερά τους.

Φυραίνει ὁ τόπος ὁλοένα
χωματένιο σταμνί.»  Γ. Σεφέρης

Εθνικό σύστημα Υγείας!

-Γιατί σκοτείνιασε το βλέμμα σου μικρή μου?

-Εδώ συγκεντρωμένος όλος ο πόνος, ΜΑΝΑ !

Δέκα χρόνια ... 

Το επόμενο κτήριο, Εθνικό σύστημα Ασφάλειας, ΣΙΩΠΗ...

Μπροστά μου ο Υμηττός, λαμποκοπά ο Ήλιος,

έκανα μεταβολή, στο βάθος ο Αη Γιώργης,

πίσω από το τσιμεντένιο Αίσχος των ιαχών...

Αισθανόμουν το αεράκι στην πλάτη μου,

ενίοτε, καθαρίζει τη βρωμιά τούτης της πόλης