Ευχες!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλά Χριστούγεννα!

Υγεία, δύναμη κι Αγάπη

...

Aγορασμένο απ' το Σεπτέμβρη,

προσαρμόστηκε και πέταξε φυλλαράκια.

Eμείς

σε ποιές συνθήκες προσαρμοζόμαστε;

Καλημέρα, παγωμένη…

κακο-ποίηση...

Δεν αντέχεται τόση κακο-ποίηση, στο μάτι και στ' αυτί μας…

τι να πεις;

καλό μήνα!

yes, darling!!

πόσο?

Προσπάθησα να γράψω σαν να μην ήμουν εγώ,

δεν τα κατάφερα… 

η γραφή μας χαρακτηρίζει?

θα έλεγα ναι!

όπως και τόσα άλλα… η αναβλητικότητα,

η οποία μ' εξουθενώνει, σήμερα έκανα μια υπέρβαση.

Μάλλον γνώριζα ότι αυτό ήταν αίολο… 

αίολες αποφάσεις, πόσο χρόνο ακόμη,

πόσο?

...

Έλαβα ένα μαιλ πρωί πρωί από avaaz.org

για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών…

όχι στην απελευθέρωσή των, 

λες να είναι το κερασάκι στην τούρτα τους…

Ας είναι, αφού δεν γίνεται να μπαίνει κανείς 

κάτω από κομματική ομπρέλα, 

ας είναι… κι αυτή μια υγιής αντίδραση είναι…

Ατσαλάκωτη η ρυτίδα του κ. Β, απαντούσε χθες στον κόσμο, 

όπως ξέρουν εδώ και χρόνια οι πολιτικοί...

Αλλάζουν θέσεις...

τα προσωρινά γίνονται παρελθόν…

και το μέλλον;

τρομάζουν τα ερωτηματικά…

* απ' τις μέρες που δεν αντέχεις κανένα ήχο…

Αν δεν φροντίσεις το δεντράκι σου πως θα καρπίσει…

*Ε, ψιτ, δεν έχω λέξεις, άλλοι τα λένε καλύτερα από μένα,

κοιμήθηκα ήσυχη χθες βράδυ, επιτέλους θ' απαλαγούμε 

από τις εταιρείες τηλεφωνίας  _να μας ζαλίζουν 

κάθε μέρα με νέα πακέτα_ όλα free, θα μπορείς 

να σερφάρεις και από ψηλή ραχούλα…

...

Είναι εκείνη η στιγμή που θέλεις να χωθείς 

πάλι και πάλι μέσα της,

ησυχία! 

μόνο το κύμα θορυβεί, μόνο το φως της 

σε πάει κάπου που έχει πάψει από καιρό να υπάρχει…

ξύπνα ψυχή μου! 

έχουμε προσγειωθεί ανώμαλα, πολύ…

καλημέρα!

Έλα...

έλα και πες μου πως θα βγούμε από το λαβύρινθο...

αντίδοτο

λείπεις...

...

Πιο δυνατό κι απ' τα «πολεμικά» ανακοινωθέντα…

Γέμισε ο κόσμος πληγές μάτια μου.

Nαι? "Je t'aime"

Αποχαιρετισμός…

Σαν όριο

μεταξύ του είναι 

και μη…

ήρθες ολοζώντανη…

...

Θα πετούν

έντρομα 

να ξεφύγουν 

απ' τις φλόγες…

χωρίς λόγια...

σαν να παίρνει πνοή η έρημος...

έρημος...

Ναι!!

Αντιθέσεις

σιωπηλά

Waiting for miracles...

Why don't you ask me
How long I've been waiting
Set down on the road
With the gunshots exploding
I'm waiting for you
In the gloom and the blazing
I'm waiting for you

I sing like a slave I know
I should know better
I've learned all my lessons
Right down to the letter
And still I go on like this
Year after year
Waiting for miracles
And shaking with fear

Why don't you answer
Why don't you come save me
Show me how to use
All these things
That you gave me
Turn me inside out
So my bones can save me
Turn me inside out

You've come this close
You can come even closer
The gunshots get louder
And the world spins faster
And things just get further
And further apart
The head from the hands
And the hands from the heart

One thing that's true
Is the way that I love him
The earth down below
And the sky up above him
And still I go on like this
Day after day
Still I go on like this

Now I've said this
I already feel stronger
I can't keep waiting for you
Any longer
I need you now
Not someday
When I'm ready
Come down on the road
Come down on the road

My name, my nam
Nothing is the same
I won't go back
The way I came

Will it be?

...

μου αρέσουν τα μούσμουλα,
πολύ,
κάθε που φτύνω ένα κουκούτσι
κάνω και ευχή...

καλημέρα!!!!!

έψαχνα κάτι πιο φρέσκο, αλλά τι πιο φρέσκο

από ένα λουλούδι, ε;

...

Ξύπνησα τη συνηθισμένη ώρα, σκοτεινά έξω.

Βρέχει, βρέχει, προσπαθώ να διώξω τη χθεσινή

εικόνα, παιδιά ματωμένα, ακίνητα πεσμένα το ένα δίπλα στο άλλο.

Πόσες πληγές μετράει τούτος ο πλανήτης, Χριστέ μου;

...

Μήνες με τριγυρίζουν βουβοί πόνοι

έψαχναν διέξοδο…

Δάκρυ δεν έτρεξε, 

ήρθε η γρίπη ή απλώς ξέσπασμα;

οι φίλοι που φύγαν, 

η ανάσταση που πέρασε

χωρίς ανάσταση...

Κι αυτά τα όνειρα 

που παιδεύουν.......

να φτιάξω μια ποίηση για πάντα

Ω, που έζησα μια ζωή συγκεχυμένη, ακαθόριστη σαν 

    ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξανα-

    θυμάσαι, μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το 

    ίδιο το πεπρωμένο. Και είδα τ' ανοιχτά παράθυρα 

    σα μεγάλα βιβλία της ερημιάς

όπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα. Κι έπρεπε εγώ 

     απ' αυτό το ποτέ και το τίποτα

                                να φτιάξω μια ποίηση για πάντα. 

Τάσος Λειβαδίτης

δανείζομαι λέξεις μόνο...

«Δρα το μελάνι αλλά σωπαίνει το χαρτί» 

Κ.Γ. Παπαγεωργίου

δανείζομαι λέξεις μόνο-υπέροχη υποθήκη…

♥

Άσπρο κρινάκι της αυλής...

Άσπρο κρινάκι της αυλής

της γης χαμομηλάκι

μέντα και μοσχολίβανο

δυόσμε γαρουφαλλάκι

Απρίλη μήνα φαίνεσαι

το Μάη μήνα βγαίνεις

ροδόσταμο πώς γένεσαι

και τις καρδιές μαραίνεις

Ροδοτριανταφυλλάκι μου

μάτωσες το χειλάκι μου

ξελόγιασμα τα κάλλη σου

βάλσαμο η αγκάλη σου

Στις δρακολίμνες πλένεσαι

στη Φλέγκα π' ανεβαίνεις

σαν τη νεράιδα γένεσαι

στολίζεσαι και βγαίνεις

Μανιταράκι του βουνού

του κάμπου μελισσάκι

χελιδονάκι τ' ουρανού

του πέλαγου ψαράκι

Πώς σ' αγαπώ αν το 'ξερες

πόσο σε συλλογιέμαι

βράχος να 'σουν θα ράγιζες

κάστρο θα γκρεμιζόσουν

* ότι πιο γλυκό είχε η μέρα...

«Μίλα της»

Kαι ενώ η Αστυνομία περίμενε απάντηση από τα ευρωπαϊκά καρτέλ (αλλά δεν πήρε) για να της σχηματίσουν κυβέρνηση εισαγμένων υπουργών, συνέβη τη δέκατη ημέρα να ακουστεί βουή από ψηλά, που όλο και δυνάμωνε καθώς προσπερνούσε τους πλανήτες και πλησίαζε τη γη.

_ Τι οιμωγή είναι αυτή; απόρησαν οι περαστικοί και όλο φιλομάθεια σταματούσαν και κοίταζαν ψηλά.

_Να είναι αυτό απάντηση των καρτέλ;  απορούσε ο αρχηγός της Αστυνομίας και προετοίμαζε επιστράτευση, καλού κακού.

_Πάντως είναι οιμωγή αλλοδαπή, είπε γλωσσομαθής, σε άλλη γλώσσα οιμώζει· αλλά προς τα εδώ κατεβαίνει.

Και όλοι άκουγαν έμφοβοι.

_Λες να κατέρχεται καμιά Δευτέρα παρουσία;

είπε ένας άλλος και όλοι άνοιξαν ομπρέλες, για κάθε ενδεχόμενο.

_Γιατί γαμώτο μου στη δική μας ενορία η Δευτέρα Παρουσία; διαμαρτυρήθηκαν μερικοί σε έναν ιερέα. Εμείς τον οβολό μας στον δίσκο σας τον ρίχνουμε τάκα-τάκα. Λάθος διεύθυνση της έδωσαν.

αφού αλλοδαπά σκούζει!

Kαι την οιμωγή την ακολουθούσε μια μουσική.

Πικρό απόσπασμα απ' το «Craffito», - του Παύλου Μάτεση- Tα χερουβείμ και οι βαρυτικές έλξεις…

...

Aχ γλώσσα, γλώσσα

που δεν ξέρεις πως να τσακίσεις…

*άσχετο το βίντεο, αλλά και πόσα σχετικά...

...

Kαλό μήνα, λουκουμάκι μου!

ώρες μου χρωματιστές...

για αλλαγή... ώρας!

...

Xανόμαστε, βρισκόμαστε

πάντα, 

ανάμεσα, σ' απέριττα

τοπία...

Αγαπημένη...

Flow my teares...

δεύτερη αγαπημένη... 

...

Πρωϊνά χαμόγελα!
χθες βράδυ σαν κουκούλι,
μόλις... ο ήλιος...

Ομορφιά για την Ομορφιά!

...

lost all of yesterday ...

we need a shelter from good mornings

«αιμορραγούμε» ακατάπαυστα...

ανορθόγραφα...

πως να επιβιώσεις 

με τόση «ποίηση» γύρω σου,

ανορθόγραφα κι ελλειπτικά, 

όλα...

βρέχει, βρέχει...

~~~

Ισχυροί άνεμοι πνέουν στα πελάγη,

σςςςςςςςς…..

...

σκόρπια βιβλία παντού,

θα βγάλουν οι λέξεις χέρια

να μας τραυματίσουν…

Στων ερώτων την άγνωστη χώρα

[...]

Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι

Στα μαύρα φτερά της ψυχής μου
Ήρθες και πάλι εδώ να κρυφτείς
Μα ο έρωτας είναι γλυκιά φυλακή
Που δεν την αντέχει στο τέλος κανείς

Μα όσο κι αν θέλεις να μείνεις εδώ
Θα σε πάρω μαζί με οδηγό μου το πάθος
Σ' αυτό το ποτάμι και στον άγριο βυθό
Κι ας το ξέρω πως ήτανε όλα ένα λάθος

Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι

Πόσα να καταπιούμε;

...

H πολυφωνία είναι προς «θάνατον»,

ενώ ο ιπποτισμός;

Καλό μήνα!

Σταθερή η εναλλαγή των καιρών.

«‪Little Girl Blue‬»

Αll from Nina… 

να μου χαμογελάς...

«Ότι γίνεται για καλό είναι», έτσι δεν μου έλεγες;

Kι εγώ τώρα πως να το πάρω;

Aς πω ότι πας να συναντήσεις το Γιωργάκη σου…

Θα φορέσω τ' αθλητικά μου και θα έρθω

εκεί που δίναμε ραντεβού

-αν σωριαστώ στο δρόμο κάποιος θα με μαζέψει-

κάπου θα σε δω να μου χαμογελάς…

...

καλό σου ταξίδι, ψυχή μου...

ήξερε το σώμα, ήξερε...

«Γρήγορος σαν τον πόθο»

Χθες βράδυ πριν πάω για ύπνο είδα αυτό το βίντεο, αλλά και πάλι πως να διώξεις τις άθλιες τηλε-εικόνες…

Ξανάπιασα το βιβλίο που βασανίζω εδώ και μέρες, αν ήμουν καλλίτερα θα το είχα ρουφήξει σε μια μέρα…

«Γρήγορος σαν τον πόθο» της Λάουρα Εσκιβέλ

Η συγραφέας διηγείται την ιστορία των γονιών της.

Αγαπιούνται πολύ, αλλά για κάποιο λόγο χωρίζουν, προσπαθεί να μάθει το λόγο, αφού ο πατέρας της -παλιός τηλεγραφητής στο επάγγελμα-πεθαίνει…

και καταλήγει…

«Οι τηλεγραφητές, οι άνθρωποι αυτοί που έπαιξαν τόσο σπουδαίο ρόλο στην ιστορία των επικοινωνιών, έχουν ξεχαστεί. Καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να θυμάται τον δον Πέδρο, αλλά είναι κρίμα που κανείς δεν σκέφτεται, πριν συνδεθεί με το Διαδίκτυο, πως ο τηλέγραφος ήτανε στην εποχή του το ανάλογο μέσο και πως οι τηλεγραφητές συνεισέφεραν ουσιαστικά ώστε τώρα ν' απολαμβάνουμε την άμεση επικοινωνία. 

Απίθανο, μερικές φορές η ζωή είναι τόσο αχάριστη, αλλά δεν πειράζει, το ενδιαφέρον της διαδικασίας της επικοινωνίας είναι ότι μας επιτρέπει να συνειδητοποιούμε πως τα λόγια που βγαίνουν από το σώμα μας, γραπτά, προφορικά ή με τραγούδια πετούν στο διάστημα φορτισμένα με την ηχώ άλλων φωνών που τα είχαν προφέρει πριν από μας.

Ταξιδεύουν στον αέρα ξεπλυμένα από το σάλιο άλλων πλασμάτων, από τις δονήσεις άλλων αυτιών και τους χτύπους από χιλιάδες συγκινημένες καρδιές. Εισχωρούν στο κέντρο της μνήμης και παραμένουν εκεί μέχρι μια καινούργια επιθυμία να τα ξαναζωντανέψει….»

Έμεινα εκεί για ώρες ξάγρυπνη με τόσες σκέψεις… σαν ν΄άπλωσα το χέρι μου, έπιασα το μάγουλο του πατέρα μου, μέχρι η μυρουδιά του να εισχώρησε στα ρουθούνια μου…

...

μετράω αποδείξεις, λαγέ μου!

έτσι κατάντησε η ζωή μας…

δεν έχει τραγουδάκι, λάλησα…

Παντού και πουθενά...

Η μέρα είναι όμορφη!

Θα κάνω μια υπέρβαση…

θα βγω απ' τα στενά μου όρια…

Άλλωστε για να τα ξεπερνάμε

δεν είναι;

Βγήκα και περπάτησα.

Σαράντησα, εγώ το νεογέννητο,

που βρήκα το βηματισμό μου...

...

Μεγαλώνει το δεντράκι μου!

Όμορφη η αγκαλιά του!

Πόσα θαυμαστικά μικρό μου;

Tις νεραϊδούλες πάντα δίπλα σου,

πολύχρονος ψυχούλα μου!

ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Έλα κοντά, μη στέκεις απ' απόσταση, 

ένα ποίημα θέλω να σου διαβάσω…

...

Εδώ ουρανός παντού κι ολούθε ήλιου αχτίνα,

και κάτι ολόγυρα σαν του Υμηττού το μέλι,

βγαίνουν αμάραντ’ από μάρμαρο τα κρίνα,

λάμπει γεννήτρα ενός Ολύμπου η θεία Πεντέλη.

Στην ομορφιά σκοντάβει σκάφτοντας η αξίνα,

στα σπλάχνα αντί θνητούς θεούς κρατά η Κυβέλη,

μενεξεδένιο αίμα γοργοστάζ’ η Αθήνα

κάθε που τη χτυπάν του Δειλινού τα βέλη.

Της ιερής ελιάς εδώ ναοί και οι κάμποι

ανάμεσα στον όχλο εδώ που αργοσαλεύει

καθώς απάνου σ’ ασπρολούλουδο μια κάμπη,

ο λαός των λειψάνων ζη και βασιλεύει

χιλιόψυχος, το πνεύμα και στο χώμα λάμπει,

το νιώθω, με σκοτάδια μέσα μου παλεύει

Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου

και σμίγ’ η Ανατολή μ’ ένα φιλί τη Δύση,

κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι,

βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του Απείρου

[…]

Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό, φωτιά! Στοιχεία,

αχάλαστα και αρχή και τέλος των πλασμάτων,

σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,

θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!

Κωστής Παλαμάς

ίσως, κάποτε...

ξαναβρούμε τις ρίζες μας

ή τα φτερά μας...

μας εμπαίζουν και οι καιροί...

Ένα φιδάκι τρύπωσε χθες στα σπλάχνα μου…

τ ε λ ε ι α ! !

έξω απ' τα μέτρα...