όλη τη βδομάδα, δεν ξέρω γιατί, είχα την επιθυμία να χαζέψω
στην τηλεόραση, δεν βλέπετε τίποτα, ακόμα και στο cine μια θλίψη,
επαναλήψεις επί επαναλήψεων...
όχι ότι παίζετε και τίποτα σπουδαίο στο σινεμά, αν ναι, ίσως να ξεπερνούσα
τον εαυτό μου και να πήγαινα έστω και μόνη κάτι να δω, όπως μια τέτοια
να βουλιάξω στη μαγεία του παραμυθιού...
4 σχόλια:
γλυκιά μου, genna, μόλις χτες το έβλεπα αυτό το παραμύθι. :)
τρεις και βάλε χορταστικές ώρες, χάθηκα από αυτόν τον κόσμο και βούτηξα σ'εκείνον όπου τα ξωτικά παλεύουν μαζί με τους ανθρώπους.
(και το καλό νικά!)
να τα αναζητάς τα παραμύθια. αλίμονο σε κείνους που νομίζουν πως μεγάλωσαν.
φιλιά πολλά, καλή μου
Υ. Γ . enya πάνω, enya κάτω...μας φτιάχνεις τη μέρα!
τι σύμπτωση?
μιλούσαν χθες για ξωτικά στο fb και σήμερα το αναζήτησα, θυμάμαι το πρώτο το είχα δει στο Λονδίνο, παρ' όλο που δεν πολυκαταλάβαινα είχα βουλιάξει μέσα στο παραμύθι, έκτοτε το έχω δει αμέτρητες φορές και το ξαναβλέπω...
η μουσική μοναδική, enya, ολούθε... :) :)
καλό σου βράδυ, γλυκιά μου!
φιλιά!
@
κι εγώ
παραμύθι !
libre
♥♥
Δημοσίευση σχολίου