Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Δευτέρα 24 Μαΐου 2010
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
να μπεις στην αθανασία...
ΛΕΕΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ
And your absence teaches
me what art could not Daniel Weissbort
Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία από τη ζωή –
κλάματα βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.
Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, συλλογή «ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ»
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
τι λύγισμα η αγάπη...
ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ
Τρυφερή μέσ' στο πιάτο αρνίσια πλάτη.
Κανένας δεν ερμήνεψε το ψαχνό την άμαχη γεύση του
τι λύγισμα η αγάπη χαντακώνοντας τους απερίγραφτους...
Μεγάλη διαδρομή μου απελπισία πρώιμα βγαλμένη
απ' τον Οίστρο
μεγάλη δοκιμή μου στην ύπαρξη με θανάτους και
χιλιόχρονο πόνο
τα τύμπανα ποτέ δεν έπαιξαν οποιοδήποτε ρόλο
στην ταραχή μου
δεν είχα και τόσο πολύ βέβαια υλικό για φτέρωμα
ήμουν μονάχα κάποιο κλωνάρι στην έξω αγριότητα
γιομάτος από συναίσθηση λουλουδιώνε χωρίς μελωδία
η μέρα ήτανε Παρασκευή με ωροσκόπιο κατά τις πέντε το απόγευμα
συνεχόμενα τηλεγραφήματα κι αναμένοντας κοντεύω να λιώσω
η πλάτη του αρνιού δε λέει τίποτ' άλλο από λαμπρά μου μεσάνυχτα
ο Κρόνος ο Άρης τα δεσμά των Ιχθύων ένα σαλιάρισμα
γιομάτο ρανίδες
είμαι πιασμένος στην άδολη δοτική και χαραμίζομαι μόνος
με λένε παράφρονα και λένε για δέσιμο εμένα τ' αηδονάκι
δεν πειράζει οι άνθρωποι τηλεφωνούν όταν έχουν ανάγκη
μα εγώ συλλογιέμαι το πρωί συνήθως την άγνωστη κηδεία μου
περισσεύοντας κι αγκαλιάζοντας της καρδιάς τα αγέρωχα σφάλματα
Νίκος Καρούζος
Σάββατο 15 Μαΐου 2010
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Τα Χέρια Μου Αν Μπορούσαν Να Μαδήσουν
Τ’ όνομά σου προφέρω
μες στις σκοτεινές νύχτες,
σαν έρχονται τ’ αστέρια
να πιούνε στο φεγγάρι
και τα κλαδιά κοιμούνται
των κούφιων φυλλωμάτων.
Νιώθω, μ’ έχει κοιλώσει
η μουσική και το πάθος.
Ρολόι τρελό, που ψάλλει
ώρες νεκρές, αρχαίες.
Τ’ όνομά σου προφέρω
τη σκοτεινή τούτη νύχτα
και μου ηχεί τ’ όνομά σου
μακρινό όσο ποτέ.
Μακρινότερο απ’ όλα
τ’ άστρα και θρηνώδες
κι από βροχή γαλήνια.
Θα σε θέλω, όπως τότε,
καμιά φορά; Ποιο λάθος
έχει η καρδιά μου κάνει;
Αν διαλύεται η καταχνιά,
άραγε, ποιο άλλο πάθος
με περιμένει; Θα ‘ναι
ήρεμο κι αγνό, τάχα;
Αχ, αν τα δάχτυλά μου
μπορούσαν να μαδήσουν
ετούτο το φεγγάρι!
Φ. Γκ. Λόρκα
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Σάββατο 1 Μαΐου 2010
Αγριεύει ο τόπος μου
Αγριεύει ο τόπος μου.
Σε αποκρούω Ελλάδα.
Η λογική σώνεται· τι
θ' ακολουθήσει;
Αττική διαύγεια· τι άλλοθι!
Τέλειωσε με Θεέ μου. Συν
άπειρο.
Τα μάτιά σου τι μεταφράζουν;
Ερήμωση.
Ροκανίζω μοίρα.
Ν. Καρούζος